Het eerste tripje

Twee dagen van te voren boekte we ons vliegticket naar Cox Bazar, om het langste strand van de wereld te bezoeken.

Het boeken van de reis
Aangezien we nog steeds geen toestemming hadden gekregen om het onderzoek te starten, begonnen wij ons een beetje zorgen te maken over de tijdsdruk. We hebben namelijk nog een to do list met dingen die we graag willen doen en zien in Bangladesh. Toen we zondag te horen kregen dat we pas het volgende weekend te horen zouden krijgen of we het onderzoek mochten beginnen, dachten we laten we maar een vlucht boeken naar Cox Bazar. Maandag was het Independence Day, dus geen goede dag om te reizen. Dit omdat wij vanuit Manikangj eerst met de taxi naar Dhaka moeten om daar het vliegtuig te pakken. Aangezien het ons ook wel leuk leek om Independence Day mee te maken, hebben we de vlucht op dinsdag geboekt.

Independence Day
Die maandag hadden we 1 doel en dat was het festival mee maken. De lokale buurt bewoners waren al een week lang bezig om het podium op te zetten. Toen wij er ’s middags aankwamen, hoorde we super harde muziek. Wij dachten natuurlijk gelijk: partyyy. Toen wij de muziek hadden bereikt, bleek er alleen nog niemand te zijn. Na met een aantal lokale mensen ‘gesproken’ te hebben, kwamen wij er achter dat het pas om 7 uur ‘s avonds zou beginnen. Rond half 7 wordt het in Bangladesh ongeveer al donker, dus dat zou dan betekenen dat we in het donker de straat op moesten. Ons was al eerder verteld dat dit niet verstandig was, vooral voor de dames onder ons. Toch deden we een poging om het terrein na het eten nog af te mogen gaan, door het lief aan kijken van een van de gastvrouwen. Helaas liet ze ons niet gaan vanuit haar bezorgdheid. Zoals iedere avond hebben we toen de avond door gebracht op de veranda, deze keer met een filmpje.

De vlucht
Om half 9 in de ochtend hadden we een taxi besteld. Toen wij nog aan het ontbijt zaten, stond op eens de taxi al voor de deur om 8 uur. Tot nu toe hebben we vaak mee gemaakt dat de Bengalen toch wat aan de late kant zijn, maar we laten ons graag verbazen. Zo ook over het feit dat wij na 2 uur rijden al op het vliegveld aan kwamen, in plaats van de 4 uur durende ritten die we de afgelopen weken hebben mee gemaakt. Dit betekende dus, dat we 3 uur voordat onze vlucht ging, aankwamen. Op het vliegveld lieten de Bengalen ons ook weer erg verbazen. Zo gingen we door de douane poortjes op hetzelfde moment als dat we het vliegveld binnen stapte, hebben we nergens onze paspoort hoeven laten zien en mochten we de koffer zelf op het karretje leggen die naar het vliegtuig leidde. Daarnaast waren we dus veelte vroeg op het vliegveld en was er dus nog een vlucht voor ons die binnen drie kwartier zou vertrekken. Toen wij dachten doe eens raar en kijk of je de vlucht kan omboeken, werd dat met veel liefde voor ons gedaan.
Nadat de bus ons naar het vliegtuig had gebracht, konden we de lucht in gaan. Derek en Sja waren hier toch iets meer gespannen over dan Steff. Het is toch best eng om een vliegtuig in te stappen van een Bengaalse maatschappij terwijl je nu wel hebt gezien hoe het er in Bangladesh aan toe gaat. Gelukkig kwamen we na 1 uur, en wat samengeknepen billen tijdens de turbulentie aan, in Cox Bazar. Niemand van ons had ooit z’n klein vliegveld gezien. We werden geplaatst in de enige wachtkamer van het hele vliegveld met 20 stoelen, waar we een formulier moesten invullen. Daarna konden we onze koffer zelf van het karretje naast het vliegveld pakken.

Cox Bazar
Op weg naar het hotel in de CNG, vielen ons al verschillende dingen hier op. Het centrum is hier niet veel anders dan elders in Bangladesh, de geur is niet om te harden en het lijkt of alle bedelaars zich hier hebben verzameld. Daarnaast hadden wij ook gedacht in het toerisme van Bangladesh terecht te komen, maar nog steeds werden wij veel aangesproken, aangekeken en op de foto gezet. Naast al deze nadelen, is het voordeel wel dat er een strand is. Op het strand leek het dan ook net of je even ergens anders was dan in Bangladesh. Er stond een lekker windje, de zee was op goede temperatuur en als we ergens afgelegen gingen liggen konden we ook nog in ons bikini en zwembroek. Heerlijk! Cox Bazar is ook the place to be voor de surfers, zo hebben Derek en Steff ook nog even hun kunsten getoond. Sja bleef liever toe kijken en passen op de spullen, dan dat ze de zee in moest.

Saint Martin’s Island
Toen we toch aan deze kant van Bangladesh zaten, hebben we gelijk maar een uitstapje gemaakt naar Saint Martin’s Island. Om half 6 in de ochtend moesten we in de lobby van het hotel aanwezig zijn. Uiteindelijk kwam de bus pas om 6 uur en stapte we zonder tickets voor de bus of de ferry in. Na een 3 uur durende busrit, een 2 uur durende ferry vaart en een uurtje wachten tussen door, kwamen we na 6 uur aan op het eiland. Op het eerste oog zag het er prachtig uit. Nadat we de helft van het 8 kilometer lange eiland hadden rondgelopen, bleek dit op wat afval sporen nog steeds prachtig te zijn. Het was alleen jammer van de volgende dag toen we op het strand lagen en er te veel kinderen op ons af kwamen en om ons heen bleven hangen. We waren blij dat we die middag om 3 uur de ferry weer terug konden nemen naar Cox Bazar aangezien er op het eiland ook niet veel meer te beleven was.

Goed nieuws
Ja ja, we kunnen zeggen dat we een beginnetje hebben van het echte goede nieuws. Na veel heen en weer gemail en hulp van Antoinette en Huib, kunnen we hopelijk donderdag beginnen met het onderzoek. Woensdag zullen we nog langs het hoofdkantoor moeten van DRRA in Dhaka om een contract te ondertekenen. Hier hopen we dan ook het echte ja woord te krijgen. We zullen jullie hiervan natuurlijk op de hoogte houden.

Morgen zullen wij terugvliegen naar Dhaka en hopen we dat de reis net zo voorspoedig zal verlopen als de heen reis.

Groetjes van de iets wat gespannen Derek en Sja en de relaxte Steff